Een virtuele ronde op de nieuwe baan van Golfclub Broekpolder

Niet veel mensen weten het, maar we hebben een lid in ons midden dat kan tijdreizen…naar de toekomst en terug. Golfclub Broekpolder heeft hem niet alleen bereid gevonden om de nieuwe Baancommissaris te worden maar ook om af te reizen naar de zomer van 2023, om een rondje te spelen op de nieuwe baan van Golfclub Broekpolder. Hij zal in 9 afleveringen in de nieuwsbrief, 2 holes per keer, verslag doen van zijn ronde, en de baan.

Hole 1, par 5
Het is een mooie zomerse dag, en vanaf het terras kijk ik uit op een grote, prachtig egaal gemaaide groene vlakte, met daarop de putting green, de 1e Tee en de 9e en 18e green, die allemaal goed te zien zijn, omdat ze wat hoger liggen. Deze “entree” doet een beetje engels aan, met een goed overzicht, en mooie uitzichten. Ik loop tussen de twee greens, waarop spelers “in de hoogte” aan het putten zijn, langs de zwarte champions tee van de eerste hole, een par 5. Ben blij dat ik daar niet hoef te starten, 520 meter is een beetje veel van het goede voor mij. Ik besluit vanaf de gele tees te spelen, en dan wordt deze openingshole ineens een stuk vriendelijker, met 465 meter, en zoals meestal op deze hole, een beetje wind in de rug.

Ook deze tee ligt wat hoger, en ik ben mij plotseling bewust van het feit dat zoals ik vanaf het terras de tee goed kan overzien, nu ik degene ben die te kijk sta. Gelukkig heeft de hole een lichte dogleg naar rechts, want ik wil nog wel eens een beetje opkijken als het spannend is – waardoor ik een afwijking naar rechts krijg. Als ik naar mijn bal loop, realiseer ik me dat bij het allereerste ontwerp van de baan, in 1980, de tee en de fairway van toenmalige 5e hole op ongeveer dezelfde plaats lagen. Met mijn 2e schot kom ik lekker vooruit, het mag weer een kleine fade zijn, dus ik durf een fairway wood te pakken, en voluit te slaan. Dat brengt me dicht genoeg bij de green, die ongeveer links ligt van de damestee van de vroegere 6e, om met een wedge de green te bereiken, en de bunker rechtsvoor, die er met zijn hoogoplopende rand er gevaarlijk uitziet, te vermijden. Ik mis ternauwernood mijn birdieput…maar toch een lekker begin! Ik loop als een koning naar de tee van de 2e hole.

Hole 2, par 4
He, deze tee was vroeger de tee van de 18e, en nu speel ik vanaf deze tee de andere kant op, naar wat vroeger dus de fairway van de 6e hole was. Dit is een lastige par 4, 385 meter vanaf de gele tees. De tees zijn behoorlijk naar voren geplaatst, ongeveer op de hoogte van de vroegere dames tees. Gelukkig is ook hier de wind mee. Ik bedenk me, dat als ik een beetje gas geef, ik de helling naar beneden moet kunnen halen, dat gaat me zo 25-30 meter schelen voor mijn 2e schot. Dat is fijn, want hoe langer het 2e schot, hoe meer de vijver rechts voor de green in het spel komt. Ik zie dat er geen bunkers op deze hole zijn, dat geeft me extra zelfvertrouwen om eens lekker uit te halen……..dat had ik beter niet kunnen doen. Ik sla uit de top van mijn swing, en hook de bal stijf links het bos in. Er rest me niets anders dan een recoveryslag terug naar de fairway, die ik helaas te hard sla, en die aan de overkant in de plomp verdwijnt. Een drop, en 2 putts later, loop ik met een dubbel op de kaart en een dubbel gevoel naar de tee van de 3e hole. Ben ik er toch ingetrapt.

Hole 3, par 4
Vroeger stond ik hier met een vervelend gevoel op de 7e tee, 390m, meestal wind tegen, recht en saai, beetje vervelende hole. Hoe anders is dat nu! De tee is wat verhoogd, ik kijk over de polders van het Delfland, en de hole is een vriendelijke 320 meter van de gele tee. Ondanks de westenwind die wat opsteekt, goed te halen in 2 slagen. Wel even nadenken, omdat er wat gemene bunkers op drive afstand liggen, en de hole een kleine dogleg naar links heeft. Met een houten drie blijf ik keurig voor de dichtstbijzijnde bunker, er resteert slechts een open schot van zo’n 100 meter naar de iets verhoogde en glooiende green. Omdat de hole kort is, loopt de green wat verraderlijk af, dus u moet wel weten waar u speelt…en inderdaad rolt de bal de green af. Een uphill chip – dat zijn de lekkerste – en er rest me een putt van 1 ½ meter die goed te lezen is, en dus valt. Not bad!

Hole 4, par 5
De tee van deze hole ligt aan de rand van het terrein, met opnieuw een mooi uitzicht over de polders. De drive is lastig, omdat de doorgang naar de fairway, over waar vroeger de tees van de 8e hole lagen, vrij nauw is, zeker vanaf de backtee van 505 meter. Om maar niet te spreken van de Champions tee van 535 meter! Met recht een zwarte tee, voor de skiërs onder ons; 480 meter vanaf de gele tee is ook niet mis, maar gelukkig wordt de fairway na de eerste nauwe doorgang snel breder. Ruimte genoeg voor de drive, die er lekker op zit. Dat maakt echter mijn leven niet gemakkelijker, want er moet een keuze gemaakt worden. De meting van 480 meter is over de fairway, en na mijn goede drive is het over de uitgebreide waterhindernis nog zo’n 185 meter. Dat kan ik halen, maar ga ik op hole 4 al het risico nemen om mijn ronde te verzieken? Iets te kort is ook foute boel, want de rand tussen green en water, voor de green, is behoorlijk stijl. Ondanks dat er geen bunkers rond de green liggen, besluit ik op te leggen, maar dat maakt het niet veel simpeler, want hoe ver links ga ik, in hoeverre ga ik het water helemaal uit het spel halen? Met bijna bovenmenselijke mentale kracht, al zeg ik het zelf, sla ik weg van de green, behoorlijk links, en na mijn ijzer 8 houd ik nog een pitch van 70 meter over. Die is prima op de green, dus ik ben blij met mijn keuzes! Helaas te vroeg gejuicht, een drie-putt volgt. Morgenavond loop ik weer een rondje, en ik neem mij voor om, als mijn drive redelijk is, met mijn 2e schot voor de green te gaan. No guts, no glory!

Hole 5, par 3
Als ik vroeger de 9e hole speelde, ging ik vaak even kijken op de backtee, om te genieten van het toen ietwat beperkte uitzicht op de Vlietlanden. Hoe leuk is het nu om altijd vanaf deze plek te mogen spelen, met veel meer uitzicht, want er zijn behoorlijk wat struiken gekapt. Dit is echt een pracht van een hole geworden. Dat maakt echter de uitdaging niet minder: een forse par 3, ook nu, zoals gewoonlijk, meestal tegen de wind in, naar waar vroeger de green van de 1e hole lag. 170 meter van geel / 140 meter van rood; het lijkt korter omdat de tees hoog liggen, en u op de green neerkijkt. Maar ook langer, omdat de green langzaam oploopt, en lastiger vanwege de run-off naar rechts en de bunker links. Ik pak veel club, maar vergis me toch in de tegenwind, en de oploop, dus de bal ligt vrijwel meteen stil – te kort. De green is lang dus de pitch is relatief simpel, zeker omdat de vlag achterop staat. Ik sla met vertrouwen door de bal, de green loopt immers op, en een dooie putt later stap ik met een par de green af.

Hole 6, par 4
Dit is de 4e hole achter elkaar tegen de wind in, dus u moet mentaal wel sterk in uw schoenen staan, en u troosten met de gedachte dat het hierna de andere kant op gaat. Tot nu toe is mijn score redelijk ongeschonden uit de stretch tegenwind gekomen, dus ik blijf scherp. Gelukkig kan ik even wachten, want de tee van 6 wordt gedeeld met de tee van 9, en de spelers die daar nu staan hebben “right of play”. De 6e hole is behoorlijk verlengd vergeleken met de vroegere hole 2; 370 meter van geel, en 330 meter vanaf de rode tee. Het voordeel is wel, dat ik niet meer bang hoef te zijn dat ik mijn drive in het water sla. Het landingsgebied is behoorlijk breed, en de bunker links is weg. Terecht, met deze lengte. De wind is ietsje opgestoken, dus ik heb een houtje nodig voor mijn tweede schot, naar een green die groter is dan vroeger, ook een meter hoger ligt, maar geen bunker meer heeft. De green is wel meer geonduleerd en heeft wat run-offs links en rechts. Ik druk mijn 2e schot er uit, de bal landt nog wel op de green, maar belandt 5 meter rechts in de rough. Vanwege het oplopende deel naar de green is de beste optie met een 54 graden wedge hoog spelen, en op de green landen. Dat lukt aardig, maar vanuit de rough spelen geeft weinig stop op de bal, dus een lange putt resteert. Omdat de green redelijk vlak is, wordt het een makkelijke 2 putt. Dit is misschien wel de lastigste hole tot nu toe, dus een bogey is niet slecht.

Hole 7, par 4
Gelukkig, eindelijk windje mee! Maar dat is dan ook het enige goede nieuws, want een par 4 van 385 meter is altijd lastig! Zeker als die ook nog een dogleg naar rechts heeft, richting driving range, en u een behoorlijke afstand moet overbruggen voor u bij de knik bent. Haalt u die knik niet, dan is het 2e schot over de bomen, en moet u behoorlijk links liggen, wilt u in ieder geval een kans maken om in 2 slagen op de green te komen. Met wind mee richting een behoorlijk brede fairway is dat goed te doen, dus driver uit de tas. Helaas geen hit op de sweetspot, bal lekt een beetje naar rechts, en dus te kort, net de rough in. Kansloos richting green.

Ik chip terug naar de fairway, dan maar een chip-putt maken ……waarom staat de vlag gevaarlijk dicht bij de bunker rechts van de green? Mijn approach is iets te voorzichtig, en de putt valt niet. Ik ben toch een beetje teleurgesteld met de bogey, je moet hier echt links op de fairway liggen om een kans op een birdie te hebben.

Hole 8, par 3
De teleurstelling is snel vergeten, want de 8e hole is een plaatje! Relatief korte par 3, 125 m vanaf geel, maar wat een prachtig overzicht vanaf de verhoogde tee over de open ruimtes van de holes 9, 5, 7, en de achterliggende polders. In de verte de kerktoren van Maassluis, en de stomende pijpen van de fabrieken in de haven richting Hoek van Holland doen je beseffen dat je toch echt in het kloppende economische hart van Nederland bent!

Oh ja, ik moet ook nog een balletje slaan! De green ligt wat lager, is groot en uitnodigend. Ik voel me de baas, ondanks de bunker rechts voor, die extra in het spel komt omdat de wind hier meestal van links, het westen, komt! Een ijzer acht, met een beetje wind tegen, moet genoeg zijn, en inderdaad sla ik de bal bij de pin. Putt valt, bingo, birdie en op naar de 9e…dat is pas een echte birdie hole! 

Hole 9, par 4
Nou ja..par 4… De 255 meter vanaf de gele tees, en ook de 215 meter vanaf de rode tees, moet menigeen toch ideeën geven. Zeker als, zoals meestal en ook vandaag, de wind rechts uit de rug komt. Ik kijk vanaf de tee, die ongeveer ligt op de plaats waar vroeger de green van hole 1 lag, nog even achterom de polder in, en daarna naar de verhoogde green met daarachter het clubhuis. Ik weet niet of het door die mooie doorkijk komt, of door mijn birdie op de vorige hole, maar op de een of andere manier zie ik de 4 bunkers die richting de green liggen, en eigenlijk allemaal in het spel zijn, niet. Ook let ik niet of nauwelijks op het feit de fairway nogal bol is, en naar de zijkanten afloopt.
Ik pak zonder dralen mijn driver, en ga de bal wel even op of dichtbij de green timmeren. Ik raak de bal goed, iets rechts van de green wel, maar zal behoorlijk in de buurt komen. De bal mist de bunker net, rolt redelijk ver door, maar stuitert naar rechts, zo een struik in. Onspeelbaar. Ik betrap me erop dat ik het oneerlijk vind, maar realiseer me ook dat ik gegokt en verloren heb. Een ijzer 5 nauwkeurig middenop de fairway, een pitching wedge op de green en ik had een putt voor birdie gehad. Nu moet ik droppen, en mede omdat ik mezelf heel zielig vind, sla ik de bal in de bunker, links naast de green. Weinig stop, vanuit mijn drop in de rough.
2 putts later loop ik met een dubbel bogey langs het clubhuis naar de 10e tee. Een aantal mensen waarvan ik dacht dat het fijne golf-vrienden waren, hebben het hele schouwspel gade geslagen vanaf het terras, en vragen een beetje lacherig hoe het gaat. Fijn van ze. Hoezo moest dit gedeelte van de baan eigenlijk zo open worden, en de green wat hoger, zodat iedereen mijn golfleed kan zien? Ik neem me voor de baancommissaris te vragen een enorme struik te planten tussen clubhuis en 9e green.

Hole 10, par 4
De 10e hole ziet er gelukkig weer uit zoals ik Golfclub Broekpolder ken, maar de hole is wel beter geworden. Lang is-ie nog steeds, een dikke 400 meter vanaf geel, maar het is wel een betere hole geworden, omdat een drietal bunkers links en rechts op drive- afstand weg zijn gehaald. Hindernissen en moeilijkheden op een hole zijn prima, maar gevaar op gevaar stapelen moet niet op teveel holes gebeuren.
Mijn irritatie over de 9e is wat gezakt, en ik sla een prima drive iets op links…hier lag inderdaad vroeger een bunker….
Nu ik daar sta, en nog een houten 5 nodig heb, valt mij op dat de bomen die tussen de vroegere bunkers en de green stonden, ook weg zijn. Terecht, een lange hout naar de green slaan is al moeilijk genoeg, zeker zoals vroeger uit de bunker, daar hoeft geen hoge boom meer aan toegevoegd te worden. Toch is het een lastig schot, de green is wat naar links verplaatst, en rechtsvoor ligt een bunker. Het mooiste maar meest risicovolle schot is een lichte draw. Te kort is bunker, te veel draw is links van de green, richting de 11e tee. Ik sla goed door, maar krijg vanuit de eerste cut van de rough geen draw op de bal, en de bal gaat rechtdoor, over de bunker, naar een heel groot run-off gebied, waar vroeger de green lag. De bal stuit op de run-off weg van de green voegt nog een meter of 15 toe aan mijn pitch die ik als derde slag moet slaan. Een run-off die wegloopt vanaf de green heeft één voordeel: de pitch is uphill, altijd lekker, zelfs al is de lengte een meter of 25. Ik sla de bal op een meter van de hole, er zit een goede break in de putt, die duidelijk te lezen is, en mijn vierde slag verdwijnt midden in de cup. Waar zijn mijn criticasters op het terras, zo-even, nu??

Hole 11, par 4
Op het eerste gezicht is deze prachtige hole hetzelfde gebleven, maar schijn bedriegt. De bunker rechts op de fairway is weg … en terecht, er is toch al water langs de hele rechterkant, waarom ook nog een bunker? Dat er nu een bunker links op driveafstand ligt, is een begrijpelijke compensatie, en maakt de hole niet gemakkelijker. Vanaf geel 355 meter, windje mee….ik besluit een houten 3, voor accuratesse, dat werkt, maar ben wel wat voorzichtig en dus kort. Voor mijn 2e slag heb ik een ijzer 6 nodig, en hier wordt het duidelijk dat schijn me inderdaad bedrogen heeft. De green is behoorlijk naar rechts verlegd, en het water rechts daarvan is meteen in het spel. Een verre drive had zich dus geloond. “Had ik maar” moet je dus niet denken, en ik duw mijn 2e slag de plomp in. Tot overmaat van ramp ligt één van de twee bunkers tussen mijn gedropte bal en de vlag in de weg, dus ik sla mijn chip te hard…aan de andere kant de derde bunker in; een kleine, diepe bunker met een stijle wand voor mijn neus. Goed eruit, maar wel 2 putts. Ik heb meer dan 5 vingers op mijn hand nodig om mijn score te tellen. Snel door naar de tee van 12 dan maar, die door de verlegging van de green van 11 makkelijker te bereiken is.

Hole 12, par 4
Deze hole was één van de meest unfaire holes van Nederland. Een moeilijke hole mag, maar alle hindernissen op één hole samenbrengen, is niet in het belang van spelvreugde: een goede drive, iets op rechts: kansloos om de green te halen. Een redelijke drive, iets op links: in het riet. Een perfecte drive: op zijn minst nog een houten 3 naar de green, waar bij de tweede slag het water op rechts niet alleen mentaal intimiderend was, maar ook bijna gedempt is door de mislukte pogingen om alsnog de green te halen. En iets te veel op links: in de potbunker, of tussen de bomen, waardoor de chip ook nog eens lastig was. Alleen al het aanpassen van deze hole maakt de hele renovatie de moeite waard. De hole is net zo lang als vroeger, 380 meter van geel, maar de tee is naar achteren geplaatst, op de oude backtee, waardoor het riet en water links effectief uit het spel gehaald zijn. Ik zie dat de populieren rechts ook gerooid zijn, dus dat maakt die kant ook visueel minder intimiderend, en het fiets- en wandelpad in de knik is met een afzwaaier sowieso niet meer te halen. Ook zijn alle struiken rechts weg, dus een slice kost, bij het vinden van de bal maar één slag. Met vertrouwen sla ik mijn drive, en die belandt midden op het breedste deel van de fairway.

Bij mijn bal aangekomen wacht mij de volgende aangename verrassing: de green is behoorlijk naar links verplaatst, waardoor het water rechts uit het spel is gehaald. Bovendien is de green evenveel naar voren gekomen, als de tee naar achter geplaatst is, en is de bunker bij de green verdwenen. Dus qua lengte blijft de uitdaging hetzelfde. Ik zie ook dat het water achter de green verder uitgegraven is, dus de vijver die tussen de green van de (nieuwe) 2e hole en de 12e hole ligt, is visueel zeker in het spel. Onbewust van deze informatie in mijn hoofd, sla ik mijn houten 5 naar de green te voorzichtig, en dus te kort, en mijn bal blijft op de foregreen liggen. Door de lekker kort en strak gemaaide foregreen, en de redelijk vlakke green, besluit ik te putten en sla de bal op 1½ meter. Ook deze putt hole ik uit. Mooie, goed lijn-houdende greens trouwens. Tevreden met een par loop ik de green af. Beetje compensatie voor de triple op 11.

Hole 13, par 3
Als ik naar deze prachtige nieuwe par 3 kijk, met een grote intimiderende carry over de vijver, merk ik dat ik hoognodig een sanitaire stop moet maken. Angst? Dus we nemen even pauze, en laten de flight achter ons voor gaan. Even geduld, dus! Geeft visueel rust.
Geheel opgelucht en opgefrist meld ik me bij mijn flightgenoten op de 13e tee. De hole is net zo lang als vroeger, 145 meter vanaf geel, maar de green is een meter of 20 naar links verplaatst, waar vroeger water was. Daarom is nu, in tegenstelling tot vroeger, vrijwel de gehele carry richting de vlag over water. Dat geeft niet onmiddellijk minder vertrouwen, want daar waar nu de green is, heb ik vroeger vaak mijn bal in het water geslagen. Ik weet dus dat ik het kan. De meer veilige weg op de rechterkant, richting de oude green, geeft visueel rust. Ander voordeel: het riet op rechts, vroeger vaak de laatste rustplaats van een bal waarvan de speler zeker wilde zijn om NIET in het water te slaan, is minder in het spel.
Vandaag staat de pin achterop, dus met een beetje wind in de rug is een ijzer 7 voldoende. Nog vol vertrouwen door mijn par op de vorige hole, raak ik de bal perfect, en eindigt deze op 1,5 meter van de vlag. De nieuwe green is snel, en de lijn duidelijk te zien. Even later is de tweede birdie een feit.

Hole 14, par 5
Het is verbazend hoe een hole die in essentie hetzelfde blijkt, toch zo enorm veel beter kan worden. Nog steeds is de hole vrij lang, 460 meter vanaf geel, en tegen de heuvel op. En dan heb ik het nog niet eens over de professionele zwarte tee, die al achter de nieuwe green van 13 ligt, op een indrukwekkende 540 meter tot de hole. Maar, de nieuwe gele tee is al intimiderend genoeg, net achter waar vroeger de witte backtee was, dus ook dit schot is nu over water, met een carry van zo’n 80 meter. Gelukkig wordt het riet voor deze tee goed laag gehouden. Veel rol zal mijn bal niet krijgen, want het landingsgebied is precies op de uphill slope. Ik sla mijn drive iets te wild en te hard, en de bal drijft wat af naar links. Gelukkig zijn daar in de lijn van mijn 2e schot wat bomen gekapt, evenals aan de rechterkant van de fairway, dus ik durf met een houten 3 wat afstand te maken. Ik “vergeet” dat ik uphill sta, dus mijn bal krijgt een draw, richting linkerkant van de fairway, helaas in de bunker die speciaal gemaakt lijkt om dit soort ballen te ontvangen. Een slag uit de bunker van zo’n 80 meter naar de green is niet mijn favoriet, zeker niet als er vlak voor de green en rechts naast de green nog meer bunkers liggen. Gelukkig heb ik al 2 keer eerder in de bunker gelegen, en is het zand in iedere bunker hetzelfde, dat geeft enig vertrouwen. Ik zet mijn voeten goed vast in het zand, pak mijn pitching wedge iets korter vast, en sla vol door…eerst de bal en dan het zand. De bal landt 2 meter achter de pin, en spint een meter terug. Ook deze put hole ik, 2e birdie op rij! Ik bedenk me dat het tijd wordt dat ik me op de Europese Tour ga melden. Helaas heb ik weinig tijd om na te genieten, want de loopafstand naar de 15e tee is veel korter dan voeger. Uiteraard beter voor de doorstroming, maar ik had best nog even langer van dit heugelijke feit willen genieten.

Hole 15, par 4
In de basis is de 15e hole niet veranderd, hij is even lang (330 meter vanaf geel) als vroeger. Maar omdat de tees wat naar links verlegd zijn, is de hole feitelijk een heel klein beetje rechter geworden. Maar optisch lijkt het heel anders, mede omdat de bunker rechts op de fairway weggehaald is. Daarmee lijkt de target area voor de drive veel groter dan vroeger, en is het ook mogelijk om rechts op de fairway te komen, zonder over een paar bomen te moeten. Dat geeft vertrouwen voor de drive, en die komt dan ook mooi en ver op de fairway. Het tweede schot blijft een prachtige uitdaging over het water, ik kijk een beetje neer op de green, die iets verhoogd is t.o.v. vroeger, met bunkers rechts van en voor de green. Samen met een stevige run-off links van de green in een graskuil vereist mijn 2e schot met een ijzer 9 dan ook precisie. Ik compenseer iets te veel uit angst voor de bunkers, en rol de graskuil in. Zo’n schot blijft altijd een beetje een gok, omdat je nooit weet hoe de bal uit het langere gras komt. Geen spin, 3 meter voorbij de pin, en helaas hole ik ook de uphill putt niet. Zonde-bogey. Al met al lijkt deze hole wat simpeler geworden, en meer uitnodigend om voor de green te gaan. Dat zie ik alleen helaas niet terug op mijn scorecard.

Hole 16, par 3
Deze hole is zo goed als onveranderd, dezelfde lengte, in dezelfde richting en met dezelfde stevige ondulatie in de nieuwe green. Alleen de bunkers zijn verwijderd. Omdat alle par 3’s in een andere windrichting liggen, is dit de eerste par 3 met een beetje wind van links achter. Vol vertrouwen sla ik een ijzer 8, maar helaas toch iets omgehaald, en via de heuvel op links waar vroeger een bunker lag, kickt de bal het water in. Drop, lastige chip die door de slope van de green, die ik niet goed gelezen heb, wegloopt van de hole. Een onnodige dubbel, op deze hole, die wat simpeler lijkt dan hij was, maar misschien vergis ik me daar wel in, en gaan we nog met weemoed terugdenken aan de bunker, die er vroeger lag. Ik besluit mijn aanmelding voor de Tour nog maar even uit te stellen.

Hole 17, par 4
Omdat ik even moest wachten, even een paar proefswings; ook komt de vermoeidheid aan het einde van een ronde opzetten. Gelukking is dit een korte hole, 275 meter vanaf geel, de tee is iets naar achteren gezet, maar de green veel verder naar voren gehaald! Makkelijke hole dus, en omdat de wind is gaan liggen, kan ik dicht bij de green komen. Nieuwe birdie binnen handbereik, dus ik pak mijn driver om met chip-putt mijn ronde op te fleuren.
De green ligt wat links, perfect voor mijn draw, dus ik sla mijn bal van rechts naar links…en verder naar links…en verder naar links…..en verder naar links…. Daar waar ik vroeger ook wel lag, en waar ik niet wilde zijn. En het loopt daar ook nog eens lager naar links af, want met de tee verder naar achteren, komt het water links meer in het spel. Ik weet niet zeker of mijn bal dat water gehaald heeft, of misschien zelfs verder is, dus sla ik maar een houten 3 als provisionele bal. En inderdaad, eerste bal niet meer te vinden. Mijn 2e bal kan ik wel met een chip op de green slaan, maar mijn put breekt ook naar links. Ik snap niet waarom ze zo’n hole een risk-reward hole noemen, risk-no reward dekt de lading beter. Volgende keer slimmer. En ik vraag me af of een rechtse hole leuker is dan een linkse hole.

Hole 18, par 5
De tee van deze hole ligt direct naast de green van 17, dus de longhitters moeten hier uitkijken, want een te lange, rechte, bal kan met een vervelende stuit rechts naar de bosrand rollen, en het 2e schot naar de green lastig maken. Ik ben iets korter dan dat, en mijn bal landt keurig midden op de fairway. Voor mijn tweede schot heb ik prachtig uitzicht op de zich openende vlakte van de greens van 19 en 9, en de tee van de eerste hole. Het is nog ver weg, dus een houten 3 als tweede schot kan ik vrijuit slaan. Mijn pitch naar de green is lastiger dan het lijkt, want het mag dan zijn dat de green groot is, er zijn behoorlijke run-offs op deze hole. Dat is prima, want als het goed is, dan is het derde schot op een par 5 een kort schot. En na een chip, die gelukkig op het juiste plateau blijft liggen, kom ik onder de kritische blikken van het ervaren golfpubliek op het terras, met een makkelijke par van de baan af.

Tijd om onder het genot van een drankje mijn ronde te overdenken. Dat doe ik volgende keer.